De wreedheden die zich in ons etsen. Het loog dat ons in ogen bijt. En nu zit zij verborgen in deze stalen archiefkast en ik ben de bijl. Er is glas gebroken, dat wil ik wel toegeven. Er is ook gedwaald onder die donkere lampen maar zij kan het niet alleen, Spijt. Ik sleur haar voor eeuwig met me mee en ga op zoek naar woorden om Wanhoop het hof te maken, papier en een hart waar in staat wat je zegt bij zo'n gelegenheid. Woede en Honger achtervolgen me de Albert Heijn in. Ze vechten hun krijgen uit met mij als enige soldaat. Met Lust en Overgave. Slopen! Platbranden!
Een lekker stel, die zes: echte dochters van hun tijd. Maar zouden ze samenspannen! Boden zij mij de handen, hieven zij mij op, stond ik rechtop en trouwde met ze, mijn lichaam bleek en leeg maar niet meer bang. Tevreden maar niet meer in staat een net perssinaasappels vast te houden. Het gaat niet!
Wees toch niet zo dom! Stalen kasten, gebroken glas, godinnen! Ik ben de bijl, ja natuurlijk. Meneer is de bijl. Het dwaalt in je beschonken kop, je ligt op je rug. Zie je het helder, ja? Zou je het zo neer kunnen kalken, zoals je het beleefd hebt? Sta maar op, bijl, en kijk de wereld aan. De machtige eik is omgewaaid bij het eerste zuchtje en steekt zijn wortels in wanhoop de lucht in, is alleen nog indrukwekkend in het aardedonker en dan nog voor wat onschuldig was maar op zijn zij gekeerd werd.
Ja, jij: je loopt leeg, je bloedt. Je weet wat ze zeggen: het loopt leeg tot het zich weer vult, voortstrompelt en weer dood gaat. Een opgejaagd roofdier dat het donker opzuigt, tentakels kweekt en zichzelf uitknijpt, bruisend leegloopt. De gifpoel weer gevuld.
Bouke Vlierhuis
with a forward to
Geen opmerkingen:
Een reactie posten