Massatraagheid (3/11)

Kijk, daar is Hendrik. Brave Hendrik. Hij vergeeft zichzelf, zet alle deuren open. Hij wil altijd hebben wat ergens anders onhaalbaar is en onbereikbaar bitter. Donkergrijze regen, zwart glanzend spierwit verlangen. Hendrik heeft een beetje een hekel aan zichzelf. Aan zichzelf en aan tandenpoetsen - je lichaam, een tempel Hendrik! - en aan... Nou ja, nog meer dingen. Hendrik zou af en toe best wel eens naar een café willen gaan, bijvoorbeeld. Met vrienden of zo. Hendrik zou best wel eens van een gesprek willen genieten zonder dat halsstarrigheden halszaken en onvolkomenheden onoverkomelijk worden.
Ik verlies zo vaak het gevoel voor ruimte en tijd. Vitaminen eten.
Hendrik neemt vaak niet de moeite de magnetronmaaltijd op te warmen. Hij was vandaag - een moment maar, maar toch - vergeten waar het verzengende licht, de flits die het bewijs vastlegt, niet nutteloosheid voorwendt of bepleit, waar dat licht vandaan schijnt. Manke zielen leunen er op, Hendrik.
Als je uit je raam kijkt - het grote, in de woonkamer. Niet het kleine tuimelraampje met de verschrikkingen erachter - dan zie je het kind. Het speelt, goedkeurend gadegeslagen op weg een man te worden. Ben jij het, Hendrik? Klop jij driftig op deuren? Loop jij over de rand van de zandbak? En ben je bang om te vallen?