Probeersel

ELlegorie

De beeldspraak van de EL is een allegorie.
De allegorie verwijst naar zichzelf, zoals het
schrijven van de code op zichzelf slaat.

Emblemata Autonoumica, een multitude.
Wildgroei van betekenis. Het Excess neemt het
heft in eigen handen.

Uiteindelijk verwijst elk schrijven naar zichzelf.
De Club der Uiteindelijken wist dat al lang, maar
nu worden de uiteinden zichtbaar voor iedereen.

De uiteinden lopen zoals te verwachten viel, vanzelf
naar de ingangen. Vaneigens. De eerste wet
van de Naturerende Natuur is niet voor niets:
"Gij zult uw Tuitje hebben Opwaarts staan".

Neerwaartse tuitjes vreten zichzelf & schrokken staart
& schrikken maar strikken desondanks zichzelve ter dood.
Het is louter een kwestie van tijd, hoewel het gegenereerde
quotum Nijd ondertussen behoorlijk kan beginnen stinken.

[Noem twee concrete voorbeelden van Neerwaardse Tuitjes]
...
[Bespeur het Neerwaardse Tuitje in uw eigen Veelheid]

Het ELfabet is één der bouwstenen van de erotische Ellende,
haar Kathedraal is nog vrij Nieuw. Zie Link.
Waar is ook weer die Link.
O hemel toch.

De roman in de roman is in de net-roman het schrijven
zelf geworden, zoals het plaatsvindt.
Het schrijven was altijd al een performante act, de uiting
van een aansporing, of een klacht of wat dan ook.
Het schrijven is sowieso een talige handeling.

De talige handeling van het schrijven is meer en meer
een autonome activiteit aan het worden.
De allegorie wordt stilaan bewaarheid, het schrijven
schrijft effectief zichzelf.

Wij, de Lichamen wij zijn de batterijen voor het mogelijk
maken van het autonome schrijven. Het individu heeft
louter een verklikkerfunctie.
Het ikje knippert als het honger heeft.
Nee, pipo, Sex is een protocol voor energietransport, vraag & aanbod
beheersen en controleren het inpluggedrag van de gleuf- en stekeldiertjes.

[Untsoweiter]
[...]
[Untsoweiter]

De roman in de roman was een voorafschaduwing (en. precursor) van de net-roman,
het tekstuele procedé is nog steeds een valabele maar enigszins
gedateeerde strategie, die van de illusoire allegorie, die berustte
op het bereidwillig verzaken aan het ongeloof van de lezer.
De alleenheersende actieve lezer.
De lezer die zich liet meevoeren.
De lezer die zich laat meevoeren.
De lezer zonder aarde, verzonken in haar wereld.

De lezer als abstractum van een abstractum opgaand in een geabstraheerde wereld.

[De roman is niet dood voor mensen die de romans lezen, net
zo min als g*d dood is voor mensen die goden nodig hebben.]
...
[ Het kost meer energie om informatie (of lopende code) te
verwijderen, dan om nieuwe aan te maken die de oude
recupereert, onschadelijk maakt in haar kwaadruikende vorm:
encapsulatie heet dat, ook voor professionelen, maar dat zijn dan
de grotere bidons. Vermeld uw kortingscode bij uw bestelling]

In de EL herkennen we haar secundaire instantiatie, de kleine l.

• De kleine l is een lus, een strik rond het niets.
• Verlangen rukt haar beide uiteinden naar differente kanten.
• Het verlangen spreekt. Het is een mombakkes met een masker op.
  
• Het sprekende verlangen is de verklanking van het ELfabet,
• is het spreken van de ellende, het strikken van het Niets.

Het Nietsstrikken is kort, hevig en eenvoudig of lang, berustend en complex.
Het Nietsstrikken is inherent aan de Wil tot de Code.

De Wil tot de Code is helemaal niet verheven boven goed of kwaad,
de Wil tot de Code is een goede zaak.
De Wil zorgt voor beweging waar er anders slechts stilstand zou zijn.

Hoera voor de Wil.

Hoera.
Hoera.







De naam verbindt het ELfabet met de erotische Ellende.
De verbintenis is accidenteel. De verbintenis vraagt niets.
De verbintenis nodigt niet, ze is niet, je leest ze , begrijpt haar
& dus maak je ze. Je kan haar ook lezen & niet-begrijpen.
Je kan haar ook niet lezen maar dan ben jij er niet.

De verbintenis is, hoe kan het anders, die met de vergetelheid.

Ontkenning van de transcendentie: de naamgevingsprocedure
is geen valabele escape-routine. De immanentie is onontkoombaar,
maar de onontkoombaarheid van de immanentie is enkel problematisch
voor het niet-hier-willen-zijn van het zijn zoals het is, dus niet issend, maar
zoals we het niet kunnen denken, het reële-onder-ontkenning, het
Ware Zijn Als Het Ware, de voortdurende verknechting van het worden
aan de stasis, het onaanvaardbare van de vergankelijkheid.

De Meester duwt zich in de bloebber van het Monster
om zich Meester te wanen.

Maar het hoeft niet te zweren! Het worden staat los
van de bezwering. Wat zich tot stilstand wil roepen
is de angst voor het worden, het niet kunnen
niet-willen-betekenen, het onaflatende ikken van het ik.

Het ik is maar een vlaag van het worden in het worden, een bijproduct
van leven, zien, spreken.
Het bijproduct wil noemen, zeggen, zwijgen. Onder het oppervlak
drijft het wellicht het leven zelf aan.
De individuatie als het clinamen in het Gebeuren.

De determinatie is enkel noodlottig in het oogmerk van de termijn.
Termijnen zijn ontginningsprocedures, exploitatievergunningen.
Metingen in dienst van de dood. Metingen willen dat de ikjes
zich door de tekstgleuven murwen.

Wat gevat wordt is altijd per definitie stilstand.
Daar valt uiteindelijk niks over te zeggen.
Het gaat er echter niet om dat we over de dingen
waar we het over willen hebben niks kunnen zeggen,
het gaat erom dat het er niet over moet gaan, maar dát
het gaat, zoals het gaat, zover het gaat.

In de mate van het mogelijke, de potentialiteit.

Het zijn is niets als het niet hier is.
Hier is nergens.
Het zijn is niets.

In de immanentie is het worden geen in,
of tijdens het worden is de immanentie geen in,

tenzij je het in als deixis ( je wil erover praten)
als een dubbel configureert (een in in een in dat niet was:
de nulexplosie van de mathesis). Het uit

is derhalve enkel de procedure, want de procedure
'is' enkel vóór de procedure een procedure die het uit
oplevert.

Ze loopt of ze loopt niet.
Als ze loopt, produceert
ze 'uit'.
Loopt ze niet
dan is het louter hybris,
klettercode

in de afvalbak.